4/28/2019 0 Reacties Tạm biệt Vietnam!De laatste week zit er op. Ondertussen ben ik al terug in ons klein Belgenlandje en blik ik graag terug op enkele momenten van mijn buitenlandse stage. Want ik heb geweend, gelachen, bijgeleerd en zoveel mooie dingen meegemaakt die ik jullie niet wil onthouden.
Het leerrijkste moment was ongetwijfeld het lesgeven in de Vietnamese klassen. Met een vijftigtal leerlingen in één klas en zeer weinig plaats, was dit niet altijd even makkelijk. Vooral in het begin was het voor Lore en mezelf echt zoeken naar manieren om de leerlingen te motiveren en zo goed mogelijk te begeleiden. Het was vaak lastig lesgeven, en ik zou nooit voor de rest van mijn leven aan zo’n grote groep willen lesgeven, maar het heeft mij wel geleerd inventief te zijn en out of the box te denken. De triestigste momenten waren de afscheiden. In zowel Vietnam als Cambodja heb ik zoveel geweldige mensen leren kennen. In ABC’s and Rise (de school in Cambodja) brengen ze altijd een eerbetoon aan de vrijwilligers die terug keren naar huis. De kinderen vormen een grote cirkel op de speelplaats en zingen een afscheidslied. Daarna wordt een grote groepsknuffel gegeven, en heel veel geweend. In Vietnam was het enorm lastig om afscheid te nemen van onze Vietnamese mama’s Yen en Oahn, die 2 maanden lang enorm goed voor ons gezorgd hebben. De mooie momenten zijn niet op één hand te tellen. Als ik achteraf terugdenk aan dit avontuur, besef ik pas echt hoe geweldig het was. Om jullie toch een beeld te geven van hoe geweldig de buitenlandse stage voor mij was, heb ik heel wat gefilmd. Van al deze kleine filmpjes maakte ik een aftermovie. De aftermovie van Vietnam komt na mijn eindstage in België. De aftermovie van Cambodja kan je bekijken via volgende link: https://www.youtube.com/watch?v=EBUk43zBZqI Ik kan besluiten dat de buitenlandse stage mij geraakt en veranderd heeft op verschillende vlakken. En voor alle tweedejaars of andere thuisblijvers die nog twijfelen om op buitenlandse stage te gaan, DOEN, DOEN, DOEN! Tạm biệt Eline
0 Reacties
3/23/2019 0 Reacties geen nieuws, goed nieuwsHet is alweer een tijdje geleden dat ik een blogpost plaatste. De weken vliegen dan ook voorbij.
Het lesgeven aan de grote klasgroep gaat steeds beter en beter. We leren inventief zijn en de weinige plaats die we hebben optimaal gebruiken. Toch ervaren we ook enige moeilijkheden in de klas. Zo zijn er enkele kinderen die minder gemotiveerd naar school komen en zich makkelijk verstoppen achter de grote groep. Soms merk je pas na 20 minuten op dat er iemand niet aan het opletten is. Onze gastvrouw Yen wees ons er op dat vele ouders meespelen in de weinige schoolmotivatie van de leerlingen. De ouders verwachten dat hun kinderen later hetzelfde beroep zullen uitoefenen dan hen. Dit gaat vaak om een beroep waar geen opleiding voor ‘nodig’ is. School wordt beschouwd als tijdsverspilling, en dit nemen de kinderen mee. Dit weekend bezochten we het natuurfenomeen Ha Long Bay! Het weer was niet optimaal, maar dit verstoorde de schoonheid van de talloze eilandjes op de zee niet. Nu we toch aan de zee zaten, leek het Yen ideaal om seafood hotpot te eten. Hotpot is een gezinsgerecht waarbij een grote kokende pot in het midden van de tafel wordt geplaatst. Ernaast worden de rauwe groenten, vlees en tofu gezet. Deze worden in de kokende pot gelegd, gekookt, en er met chopsticks terug uitgevist. De seafood variant was toch opmerkelijk: we kregen levende scampi’s voorgeschoteld, die nog opsprongen toen we ze in de kokende pot gooiden. Met onze gids Yen aan de leiding, namen we de volgende dag de overzetboot naar het eiland Cat Ba. Dat is een gezellige uitvalsbasis waar vooral veel backpackers naar toe reizen. Het is een groen eiland dat je in een dag volledig kan rondrijden met de bromfiets. Omgeven door bergen, kliffen en de zee, verkenden we het eiland met de brommer. Wat een ervaring! Weetje van de week Wanneer de zon schijnt worden de paraplu’s van de Vietnamese vrouwen vaak boven gehaald. Niet omdat het zonlicht te fel is voor hun ogen, maar wel om niet bruin te moeten worden. Vaak zie je op de warmste dagen ingepakte vrouwen van top tot teen. De monddoek wordt gedragen tegen de luchtvervuiling, maar ook om het gezicht te beschermen tegen de zon. Toen ik tegen een inwoonster vertelde dat het in België eerder omgekeerd is, zei ze me het volgende: ‘We always want what we don’t have.’ Eentje om over na te denken. 3/3/2019 0 Reacties Phuc Yen!Onze eerste ‘werkweek’ in Vietnam zit er op.
We zijn terechtgekomen in een kleinschalige studentenstad waar veel Vietnamese studenten in de week leven om er te studeren. Onze gastvrouw Yen is een schat van een vrouw. Ze nam ons doorheen de week regelmatig mee op uitstap. Zo werden we uitgenodigd op de nieuwjaarsreceptie van de school, gingen we Zumba dansen met Vietnamese docenten en aten we Koreaans met het hele schoolteam. Dat laatste was ook een speciale ervaring, want in tegenstelling tot België toosten ze hier niet 1 maal, maar wel 10 maal op 1 avond. Elke persoon wandelt met een fles wijn de hele tafel af, en toost met iedereen apart. Oh ja… en per toost nemen ze hier niet gewoon een slokje, maar wordt het hele glas leeggedronken. Gelukkig had de wijn een lager percentage dan de Belgische wijn, waardoor wij er uiteindelijk toch beter tegen bleken te kunnen dan de Vietnamezen. We gaven deze week ook voor het eerst les in een klas met maar liefst 54 kinderen! Niet alleen het aantal kinderen per klas is hier véél meer, ook de manier van lesgeven verschilt enorm. Het lesgebeuren is zeer leerkracht gestuurd. Hierdoor is de leraar 70 procent van de lestijd aan het woord. Vele leerlingen denken niet actief mee en dromen weg tijdens de les. Enerzijds begrijp ik waarom de leraren zo leerkracht gestuurd te werk gaan. De klasgroep is (te) groot en het kan er snel luid aan toe gaan wanneer de leerlingen de bovenhand krijgen. Anderzijds wordt de klas volledig volgepropt met banken en stoelen, waardoor er geen plaats is om in groepen te werken. De achterkant van elke stoel staat tegen de voorkant van een bank geplakt. De leerlingen kunnen dus niet even rechtstaan. De eerste week was ook vooral voor ons aftasten. Wat is mogelijk in deze klasgroep? Welke materialen zijn aanwezig op deze school? Bij wie kan ik terecht voor hulp?... Doordat we niet in een grote toeristische stad wonen en lesgeven, spreken zeer weinig mensen Engels. Bovendien worden we zeer vaak aangesproken voor een foto, roept iedereen ‘hello’ en worden we vaak aangestaard. Het klinkt beangstigender dan het uiteindelijk allemaal is hoor 😉. Met Google translate bij de hand trekken we aardig ons plan. Met zeer veel moeite doet iedereen enorm z’n best om iets uit te leggen, wat al een aantal keer voor lachwekkende situaties heeft gezorgd. Weetje van de week Toen we voor het eerst onze Vietnamese school binnenkwamen, stonden er in een mum van tijd 60 leerlingen rond ons te gillen en te tieren van enthousiasme. In tegenstelling tot de school in Cambodia, hebben vele kinderen nog nooit blanken gezien. Jammer genoeg heb ik dit moment niet op camera, maar je kan het vergelijken met een celebrity die een concertzaal binnenstapt. (En ik overdrijf niet!) 2/17/2019 0 Reacties Xin Chao VietnamIk schrijf mijn blogbericht vanuit een hangmat omgeven door fluitende vogeltjes en veel groen.
Momenteel ben ik in Ninh Binh, een plattelandsstad waar je helemaal tot rust kan komen. We slapen in een houten hutje. Onze buren zijn reusachtige bergen, planten en enkele kikkers. ZA-LIG Enkele dagen geleden zaten we nog in Hoi An. Een bruisende havenstad waar we voor het eerst kennismaakten met het Vietnamese eten. We volgden een kookworkshop bij enkele Vietnamese koks. Ik moet toegeven dat ik het eten van België (op de frietjes na) nog niet zoveel gemist heb. De Vietnamezen kunnen er wat van! Hoi An staat ook bekend als de plaats waar je voor weinig geld kwaliteitsvolle maatkledij kan laten maken. We besloten gewoon eens een kijkje te nemen, maar voor we het goed en wel beseften stonden we zelf onze maten op te meten. Voor 30 euro heb ik in Hoi An een jumpsuit op maat laten maken. Dit volledig volgens mijn ontwerp, ideeën en stof. We bestelden in de late middag onze kledij, en de dag erna mochten we er al terug om. Nog goedkoper en sneller dan Zalando dus! 😉 Van Hoi An reisden we verder naar Ninh Binh. We kozen voor een rit van 15 uur met de nachttrein. Ondanks dat de ruimte waarin we sliepen tamelijk claustrofobisch was en we niet bang mochten zijn van enkele kakkerlakken, was het toch een aanrader. Je verliest geen vakantietijd en de trein heeft z’n charmes. Morgen reizen we verder naar Hanoi. Daar worden we opgehaald door een schoolverantwoordelijke van de universiteit waar we zullen slapen. Volgende week maandag beginnen we effectief terug met lesgeven- en volgen. Ik houd jullie op de hoogte! 2/17/2019 0 Reacties DismissedOp dit moment hebben Nele, Jolien, Lore en ik onze laatste week in Cambodia afgerond. Een blogbericht vanop het vliegtuig naar Vietnam dus. Omdat we enkele weken het reilen en zeilen van de school hebben mogen ervaren, zijn we ook tot de conclusie gekomen dat niet alles even vlekkeloos verloopt. Zo heeft ABC’s eigenlijk het hele jaar door een regelmatig wisselend lerarenkorps. Ook deze week zijn er lerarenwissels gebeurd. Hier is vooral de toeristische sector de ‘boosdoener’. ABC’s zoekt Cambodjaanse leraren met een Engelse vooropleiding. De toeristische sector is echter ook naar zo’n werknemers op zoek. In toeristische hoogseizoenen betaalt deze sector beter, waardoor veel leraren op zo’n momenten overstappen. Jammer genoeg hebben de te werk gestelde leraren geen vooropleiding ‘leraar lager onderwijs’ gehad. Hierdoor ontbreekt bij vele leraren de didactische kennis en vaardigheden. Het is lastig de leraren didactisch sterk te maken, omdat er zo veel leraren komen en gaan. Het klasgebeuren is zeer leraar gestuurd en vaak zijn er maar enkele leerlingen actief aan het meedenken. Gelukkig biedt ABC’s wel cursussen en workshops aan om leraren meer bij te leren over klasmanagement, didactiek… Bovendien krijgen de leraren extra betaald wanneer ze zo’n cursussen volgen. Een ander knelpunt van het schoolsysteem is dat de leerlingen ingedeeld zijn in klassen op basis van hun Engelse vaardigheden. Dit zorgt ervoor dat er in de Monkey class (waar ik les geef) leerlingen zitten van 7 jaar en leerlingen van 15 jaar. De leerlingen worden in mijn klas door de leraar beloond met stickers, maar dit werkt niet altijd even motiverend bij de 15-jarigen (in België 3de middelbaar) als bij de 7-jarigen (in België 1ste leerjaar)… De school blijft, ondanks de werkpunten, een geweldig initiatief. Hierachter staat een team van geweldige leraren, bestuursleden en kinderen. Hoe ik de 3 weken in ABC’s beleefde, kan je zien in volgend filmpje: 1/24/2019 0 Reacties I'll be what i want to beDe eerste week is alweer voorbij. Het was een week vol nieuwe invloeden en ervaringen.
We gingen voor het eerst naar ABC’s and Rice, de school waar we 3 weken zullen meevolgen en lesgeven. De school wordt georganiseerd door een team Canadezen, Australiërs en Amerikanen. De leraren zelf zijn Cambodjanen en de vrijwilligers komen van over de hele wereld. Deze mix zorgt voor een goed geleide school waar Engels bevorderd wordt, maar waar ook ruimte is voor Khmer (de moedertaal van de leerlingen). De school wordt volledig op poten gehouden door de voortdurende donaties van vrijwilligers, geïnteresseerden… Om toch niet volledig afhankelijk te zijn van de buitenwereld, heeft de school een eigen pizza restaurant opgericht. 50 procent van de winst van het restaurant gaat naar de school. We merken aan het volledige reilen en zeilen van de school dat alles goed in elkaar zit. Bovendien is er een enorm goede en aangename sfeer. De school legt in alles wat ze doen de focus op het kunnen zijn wie je wil zijn. Zo wordt er elke dag een ochtend- en avondritueel gehouden waarbij de leerlingen volgend lied luidkeels meebrullen: ‘I know I can, be what I want to be. And if you work hard it at, I’ll be what I want to be!’ We hebben geluk, want de school viert deze week z’n tienjarig bestaan. Vrijdagavond wordt een groot concert georganiseerd voor alle broers en zussen, ouders en andere sympathisanten. De hele week wordt hier volop naar toegeleefd. De meeste lessen worden deels vervangen door oefenmomenten voor het optreden. Het optreden zit trouwens fantastisch in elkaar. Er worden allerlei liederen gezongen die gaan over ABC and Rise, gezonde voeding, je best doen op school, zijn wie je wil zijn… En zelfs over 2 doktersstudenten die vroeger zelf in ABC and Rise zaten. Dit alles opnieuw om de leerlingen aan te sporen je best te doen op school en te worden wie je wil worden. Weetje van de week De leerlingen zeggen hier voortdurend ‘tcha’ tegen de leraren. Ik was er van overtuigd dat dit ‘leraar’ betekende in Khmer. Na 2 dagen wist mijn leraar te zeggen dat dit eigenlijk komt van het Engelse woord ‘teacher’ (teachar-> tchar-> tcha). Tcha is dus eigenlijk een onbestaand woord, maar wordt wel voortdurend gezegd door zowel de leerlingen als de leraren van ABC. 1/21/2019 0 Reacties De eerste dagen...De eerste dagen zitten er op, en wat ging het snel.
Ik heb mijn ogen al serieus de kost kunnen geven, want wat een geweldig land is Cambodia. Onze trip van de luchthaven naar onze slaapplaats alleen al was een avontuur op zich. Alle valiezen op een tuk tukje gepropt, en hopen dat er geen enkele afviel. Het verkeer is bovendien hectisch. 80 procent van de bevolking hier heeft een scooter, dus dat verklaart veel. Aan verkeersborden of zebrapaden doen ze hier trouwens niet mee. Om de straat over te steken is de raad de volgende: gaan en niet meer twijfelen. Ook Voleak, de uitbaatster van V&A villa is een za-li-ge madam. Ik geloof goed genoeg dat gasten die hier 1 x verbleven hier maar al te graag terugkomen, want haar enthousiasme overtreft alles. Ze nam ons bovendien mee naar een lokaal restaurantje, waar we voor het eerst Cambodjaans aten tussen de locals. De volgende dag gingen we in datzelfde centrum naar the beer corner. Pintjes en cocktails aan $1,5 (€1,20)! Vanavond kruipen we vroeg in ons bed, want morgen worden we voor het eerst verwacht in ABC’s and Rice. Ik houd jullie op de hoogte! Weetje van de week van Voleak Wanneer dichte familie of vrienden van de Cambodjanen sterven, wordt hun haar volledig afgeschoren. Dit als teken van verdriet en rouw. |
Archieven |